بانک توسعه چین در سال ۱۹۹۴ با هدف تأمین مالی پروژه‌های زیربنایی و رفع خلأ اعتبارات بلندمدت تأسیس شد. همزمان، اجرای سیاست متمرکزسازی مالی، دولت‌های محلی را از استقراض و انتشار اوراق منع و منابع مالیاتی آن‌ها را به دولت مرکزی منتقل کرد. این وضعیت موجب تنگنای مالی شدید دولت‌های محلی شد. بانک توسعه چین برای حل این چالش، مدل شرکت‌های تأمین مالی دولت‌های محلی را طراحی کرد؛ مدلی که ابتدا در شهر ووهو اجرا شد. در این مدل، شرکت سرمایه‌گذاری ساخت‌وساز شهری ووهو، دارایی‌های دولت محلی را به‌عنوان وثیقه به کار گرفت و از بانک توسعه چین وام دریافت کرد. این سازِکار ضمن حفظ تمرکز مالی، موتور توسعه شهری چین شد.
این مدل، هم به دولت مرکزی اجازه می‌داد کنترل مالی بیشتری بر جریان نقدینگی داشته باشد و هم دولت‌های محلی را قادر می‌ساخت در چارچوب ضوابط جدید، پروژه‌های زیرساختی و عمرانی خود را تأمین مالی کنند. با توسعه این سازِکار، بانک توسعه چین به موتور اصلی رشد شهرسازی، حمل‌ونقل، زیرساخت‌های انرژی، منابع آب، زیرساخت‌های شهری و حتی پروژه‌های کشاورزی و روستایی تبدیل شد و در مسیر مدرن‌سازی اقتصاد چین، نقش اساسی ایفا کرد.
انتهای پیام
